Vibonati ( Livunàti in het dialect van Cilento) is een Italiaanse stad met 3344 inwoners in de provincie Salerno in Campanië .

De gemeente maakt deel uit van de vereniging “Authentieke Dorpen van Italië”.

Klik hier voor te koop zijnde objecten nabij Vibonati.

Geografie 

Gebied

Het is het oude agrarische centrum van de Golf van Policastro , gelegen in het binnenland, ten noord-westen van Sapri.
Vibonati kenmerkt zich door een dunne en langwerpige vorm, en het ligt tussen de twee zijdalen van de stroom Cacafava, die uitmondt bij Villammare. Vibonati is gelegen aan de rand van het Nationaal Park van Cilento en Vallo di Diano, een paar kilometer van Basilicata en Calabrië .

Het centrum van het dorp ligt hoog en bestaat uit een zeer karakteristiek historisch centrum van middeleeuwse oorsprong. Het gehucht Villammare ligt aan de zee en heeft een toeristische bestemming. Dit vissersdorp, oorspronkelijk een zomerverblijf van de edelen en vissers, trekt vele toeristen, net zo als de plaatsen Sapri, Camerota en Palinuro. 

Vibonati geniet groeiende belangstelling van toeristen die, naast de zee, ook de artistieke schoonheid willen bewonderen die deze hoek van Cilento biedt.
Van belang is de aanwezigheid van de oude kerktoren, die in uitstekende staat is en die teruggaat tot de Spaanse onderkoning.
Vibonati is de thuisbasis van il Museo della Civiltà Contadina, dat is opgericht door lokale inwoners, die verschillende gereedschappen verzamelden die door boeren in de vorige eeuw werden gebruikt.
In Vibonati kunt u een perfecte combinatie van oude Cilento-smaken ontdekken. Voorbeelden daarvan zijn de Cilento producten  soppressata , de capicollo en de “migliatieddi”.

VIBONATI

Vibonati ligt op een heuvel, niet ver landinwaarts, aan de Golfo di Policastro, achter het vissersplaatsje Villammare.

Volgens de lokale legendes is Vibonati gebouwd op een, uit de 4^e  eeuw voor Christus stammende, Fenicische nederzetting die later door de Romeinen “Vibo ad siccam” werd genoemd en waar zij haar huidige naam aan te danken heeft.

Vibonati is te danken aan Gisulfo, de laatste Lombardijnse prins van Salerno, die, om de lokale bevolking te beschermen tegen de Saracenen, hier een kasteel liet bouwen. De imposante ruïne van het kasteel kan worden bezichtigd.
De verdediging van het dorp werd ook verzekerd door een hoge rotswand in het oosten en een hoge muur in het westen.

Tijdens de middeleeuwen werd Vibonati het centrum van een florerende industrie, in het bijzonder leerlooierijen en schoenmakerijen.
De bevolking groeide tijdens de 17^e eeuw snel, toen overlevenden van de pestepidemie, die deze omgeving teisterde, hier hun toevlucht zochten.

In 1797, toen de bevolking was gegroeid tot 3000 inwoners, werd Vibonati eigendom van de Graven van Carafa en dat duurde tot de afschaffing van het feodale leenstelsel.

In 1848 was Vibonati één van de centra van de “Cilento-oproeren”.

In september 1848 vertoefde Garibaldi er, waaraan een plaquette in de facade van Palazzo De Nicoleis herinnert.

Zoals vele dorpen in de omgeving heeft Vibonati een, authentiek, middeleeuws centrum met karakteristieke, geplaveide, nauwe straten en prachtige oude gebouwen.

In de 17^e eeuw werd de “La Chiesa Madre di Sant’Antonio Abate op één van de hogere plaatsen van het dorp gebouwd.

Ook bijzonder opmerkelijk is “Il Convento di San Francesco” in het lage deel van het dorp.

Vibonati is een uit de middeleeuwen stammend dorpje, nabij de Golfo di Policastro. Het dorp ligt op een langgerekte heuvelrug op 150 m hoogte en op drie kilometer afstand van de zee, aan de rand van het grote Nationale Park ‘Il Cilento’.

Het middeleeuwse karakter is nog volledig bewaard gebleven. Een groot deel van het historische centrum is alleen te voet bereikbaar en bestaat uit een wirwar van smalle steegjes en trappen die leiden naar dicht op- en aan elkaar vast gebouwde oude huizen. Hier lijkt de tijd te hebben stilgestaan.

Vibonati was vroeger de veilige vestingplaats van het kwetsbare kustplaatsje Villammare. Het hele dorp was ommuurd om zich zo beter tegen de vele plundertochten van piraten te kunnen beschermen.
Wanneer de piraten in aantocht waren werd de bevolking gealarmeerd door een grote reeks van wachttorens (Torre Saracene) die langs de hele zuidkust van Italië stonden en waar nog vele bewaard gebleven zijn. De bevolking van de niet te verdedigende vissersdorpen pakte de meest waardevolle bezittingen en verkaste naar de hoger gelegen vestingdorpen; in dit geval Vibonati.

Het dorp wordt gedomineerd door de prachtige kerk van Sant’Antonio Abate, gelegen op het hoogste punt van het dorp. Vanaf het kerkplein heb je een schitterend uitzicht op de omliggende bergen, zee en heuvels, die begroeid zijn met olijfgaarden.

Vibonati is een levendig dorp met, zoals in de hele Cilento, een vriendelijke en gastvrije bevolking die trots is op haar cultuur en tradities. Er zijn regelmatig processies vanuit de verschillende kerken. Het hoogtepunt vormt het feest van Sant Antonio d’Abate, de beschermheilige van het dorp, op 17 januari. Vanuit heel Italië en het buitenland komen familieleden terug naar Vibonati om een week lang feest te vieren. Ook de kapel in de straat tegenover Casa La Cappella wordt veel gebruikt.

Op de eerste zondag van juli wordt het feest van de Madonna gevierd. Pleinen en straten worden dan prachtig versierd en bedekt met bloemen. Ook in de zomermaanden worden de tradities met feesten gevierd.

Geschiedenis

Volgens lokale historici werd Vibonati gesticht door Romeinse kolonisten. Cicero de Vibo noemde Vibonati ad Siccam genoemd.
Andere geleerden veronderstellen dat Vibonati door Fenicische ballingen, die uit Tyrus komen, is gesticht, aangezien een deel van het land Tirone wordt genoemd. De eerste vermelding van het dorp gaat echter terug tot 1415, toen het werd toegekend aan Masello Conte di Ravello ^[4] . In 1603 verkocht Carlo Caracciolo het aan Diego Simone. Vervolgens kwam het in handen van opeenvolgend: Francesco Pertinet, Fabio di Bologna en Francesco Galuppo. 
Aan het einde van de feodale periode was het eigendom van Teresa Caracciolo, prinses van Policastro. 
Vibonati bevond zich toen in het centrum van de bloedige Cilento-oorlogen (1848)

Op 3 september 1860 vond Giuseppe Garibaldi er onderdak zoals op een plaquette aan de façade van het paleis De Nicolelis te zien is. 
Dit dorp heeft altijd een zeer belangrijke rol ingenomen aan de Golf van Policastro. Sinds de naoorlogse periode was het de thuisbasis van het Real Ufficio del Registro, della Pretura e delle Carceri (de rechtbank en de gevangenissen). 

Vibonati wordt ook wel het “het dorp van de portalen” genoemd vanwege het grote aantal portalen (portoni), die te zien zijn in de smalle straatjes.

Van grote artistieke waarde zijn ook de kerken en met name de schilderijen uit de twaalfde en dertiende eeuw. De belangrijkste kerken zijn ongetwijfeld la Chiesa di Sant’Antonio abate (patroonheilige) en la Chiesa della Santissima Annunziata, welke onlangs is gerestaureerd. 

Van de oude vestingmuren die ooit Vibonati ommuurden vindt u alleen nog een kleine toren die kan worden bewonderd op Piazza Nicotera en die is bevestigd aan de Chiesa della Santissima Trinità.
Tijdens het Koninkrijk van Napels, van 1806 tot 1811, was Vibonati de hoofdstad van het gelijknamige district. 

Monumenten en bezienswaardigheden

Religieuze architectuur 

Chiesa di Sant’Antonio

• Santuario di Sant’Antonio abate ( elfde eeuw), gebouwd op een heuvel en door prinses Carafa di San Severo aan de gemeenschap geschonken. De kerk, oorspronkelijk in Romaanse stijl, heeft in de loop der jaren heeft talloze verbouwingen ondergaan. De vroegst bekende verbouwing werd uitgevoerd in 1580 onder leiding van Monseigneur Ludovico Bentivoglio. De kerk werd opnieuw gerestaureerd in 1653 en werd in 1728 ingewijd door bisschop Monseigneur De Robertis. Andere restauraties volgden later in de negentiende eeuw en in het midden van de vorige eeuw, toen de klokkentoren, in Romaanse stijl, werd vervangen door de huidige. 
  De kerk van Sant’Antonio Abate heeft, met behoud van haar zeldzame- en absolute schoonheid, haar karakteristieke, oorspronkelijke uiterlijk verloren, namelijk de stijl van een barokke kerk. De kerk bestaat uit 3 beuken: een centrale grote en twee zijtakken met een kleinere breedte. 
• In de tweede kapel in de rechterbeuk hangt een mooi schilderij in tempera op hout, met de beeltenis van de Maagd van de Rozenkrans met Heilige Dominicanen en de winnaars van de Slag van Lepanto, die de deelname van de gemeenschappen in deze overwinning herdenkt. Het werk wordt toegeschreven aan de school van de schilder van Vlaamse afkomst Teodoro d’Errico .
  Onder het gewelf van het schip hangt een schilderij van de heilige aan wie de kerk is gewijd. Het is in 1832 geschilderd de vibonatese kunstenaar: A. Giannini.